قانون کار چیست

قانون کار

قانون کار درکشورما از  سال ۱۳۶۸ شمسی از سوی مجلس شورای اسلامی ‌به تصویب رسید.

. قانون کار دارای ۲۰۳ ماده و ۲۱ تبصره است که پس از تصویب در تاریخ نهم دی ماه سال ۱۳۶۹به منظور اجرای قوانین وضع شده نامه ای با شماره ۲۶۷/۸۸۴۰/ق از سوی مجمع تشخیص مصلحت نظام به ریاست جمهور وقت ابلاغ شد.

قانون کار
قانون کار

 

فصل اول قانون کار:

در این فصل از قانون کار تعاریف کلی و اصول اولیه آورده شده است. در ادامه این مفاهیم بیان خواهد شد:

  • بر اساس ماده ۱ موجود دراین قانون، تمامی ‌کارفرمایان، کارگران و فعالان در عرصه‌‌های مختلفی مثل موسسات تولیدی، خدماتی، کشاورزی و صنعتی مکلف شده اند تا از قانون کار پیروی نمایند.
  • در ماده ۲ قانون برای کارگر تعریف مشخصی در نظر گرفته شده است که بر طبق آن، به افرادی که با هرعنوانی در برابر کار برای کارفرما حق الزحمه، حقوق، دستمزد، سهم و یا سایر مزایا را دریافت میکند، کارگر گفته می‌شود.
  • در ماده ۳ قانون برای کارفرما تعریف مشخصی در نظر گرفته شده است که بر طبق آن کارفرما افراد حقیقی یا حقوقی هستند که کارگر بنا بر درخواست و حساب وی به ازای دریافت مبلغی به عنوان حق السعی کار می‌کند. بر اساس قانون کلیه افرادی که در جایگاه مدیر و یا مسئول در کارگاه‌‌ها کار می‌کنند، نماینده کارفرما خواهند بود. بدین‌‌ترتیب در صورت ارائه هر گونه تعهدی از سوی نمایندگان کارفرما به کارگران، کارفرما پاسخگو و مسئول خواهد بود.
  • ماده ۴ قانون کار به تعریف کارگاه تعلق دارد. بر اساس این ماده کارگاه به محلی گفته می‌شود که کارگران بنا به درخواست کارفرما و یا نماینده او در انجا مشغول به فعالیت هستند. موسسات معدنی، موسسات صنعتی، موسسات کشاورزی، موسسات ساختمانی، موسسات‌‌ترابری، موسسات خدماتی، موسسات تولید، موسسات مسافربری و… در این تعریف جای میگیرند.
  • در ماده ۵ قانون کار گفته شده است که تمامی ‌کارگران، کارفرمایان، کارآموزان، نمایندگان کارفرما و کارگاه‌‌ها مشمول قوانین و مقررات ذکر شده در این قانون می‌باشند.
قانون کار
قانون کار

بر طبق بند ۴ اصل ۴۳، بند ۶ اصل دوم و اصول ۱۹، ۲۰ و ۲۸ قانون اساسی کشور بهره کشی از دیگری و اجبار کردن طرف مقابل به کاری که علاقه ای ندارد ممنوع و خلاف قانون است. کلیه ایرانیان از هر قوم و قبیله ای و با هر رنگ، نژاد و زبانی دارای حقوق یکسان هستند. قانون برای زنان و مردان نیز حقوق برابر در نظر گرفته است. به طور کل هر شخصی اجازه دارد در شغلی که به آن تمایل دارد مشغول به کار باشد. شغلی که در نقطه مقابل اسلام، مصالح عمومی ‌و حقوق دیگران قرار نگرفته باشد.

مدت کار:

ماده ۵۱ قانون کار: بر طبق قانون کار، ساعت کار به مدت زمانی گفته می‌شود که کارگر به منظور انجام کاری که از سوی کارفرما به وی محول شده است، صرف می‌کند. ساعت کاری در نظر گرفته شده برای کارگران ۸ ساعت است که به غیر استثنائات نباید از این میزان تجاوز کند.

تبصره ۱: کارفرما این اختیار را دارد که پس از هماهنگی با کارگران و یا نماینده آنها ساعت کار  برخی روزها را کم و در برخی روزها افزایش دهد. به طوری که ساعات کاری در کل هفته بیشتر از ۴۴ ساعت نباشد.

تبصره ۲: در کارهای کشاورزی این اختیار به کارفرما داده شده است که پس از هماهنگی و توافق با کارگران و یا نمایندگان آنها ساعات کاری در شبانه روز را وابسته به عرف، کار و فصول مختلف تغییر دهد.

ماده ۵۲ قانون کار: کارگرانی که در کارهای زیرزمینی، سخت و طاقت فرسا مشغول به کار هستند، نباید بیشتر از ۶ ساعت در روز و ۳۶ ساعت در هفته کار کنند.

ماده ۵۳ قانون کار: بر طبق قانون کارهایی که در بازه زمانی ۶ لغایت ۲۲ انجام شود به عنوان کار روز و کارهایی که از ۲۲ تا ۶ انجام شود، کار شب شناخته می‌شوند.

در این مقاله سعی کردیم بندهایی از قانون کار را برایتان شرح دهیم .

برای اطلاع و دریافت مشاوره یادرخواست وکیل مربوطه به سایت {موسسه حقوقی دادمهر گستر }مراجعه نمایید

بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *